Het ‘vervloekte’ meer van Besse-sur-Issole

In deze 3e aflevering van de reeks over de mythen en legenden van de Provence, gaat het over de mythe van het meer van een klein dorpje in Zuid-Frankrijk: het meer van Besse-sur-Issole. En onze 4-sterrencamping Les Jardins de La Pascalinette ® tussen Hyères en Le Lavandou, verheugt zich weer op de legendarische spelers van dit verhaal, en deelt het uiteraard weer graag met z’n campinggasten. Net zoals je tijdens winteravonden bij het vuur verhalen vertelt waar iedereen vol van spanning zit.

Laten we de heiligen vooral niet van streek maken!

Een beetje zoals Saint Quinis wraak nam op een inwoner van Gonfaron, zo was Sainte-Anne in Besse-sur-Issole boos omdat de ongelovige Bessois te veel zin had in dansen en ander lichtzinnig vermaak. En ook de inwoners hadden het aangedurfd om tijdens een Corpus Christi-processie religieuze hymnes te vervangen door losbandige liederen! Besse, een onheilige stad, leed onder de bliksemschichten van de hemel en werd overspoeld met heel veel water. En zo is het meer van Besse-sur-Issole ontstaan. De legende leeft nog steeds aan de oevers van het meer, want je kunt ook nu nog steeds op een plaquette van aardewerken tegels lezen dat, als je in de diepte van het meer tuurt, je nog steeds de paarden kunt zien die op die droevige dag op het koren trapten. En dat “een steen opgericht ter nagedachtenis aan deze rampzalige dag” op de bodem van het meer ligt.

Deze inscriptie staat er ook in het Provençaals: “Wie mij zag, huilde. Wie mij ziet, zal huilen.” Gelukkig staat er ook te lezen: “Het was in 1860 dat de inwoners van Bessois de steen voor de laatste keer zagen, na een buitengewone droogte.”

Als gevolg van de opwarming van de aarde is het waterpeil de afgelopen jaren aanzienlijk gedaald, maar de steen en de paarden zijn nog steeds door niemand waargenomen. 😉

Ontdek met ons de mythen en legendes van de Provence en alle Nos Coins de Paradis ® die je van de Provence gaan laten houden!